ادبیات انگلیسی

جنبش رمانتیک اروپا در پایان سده 19 به آمریکا رسید. رمانتیسیسم در آمریکا هم مانند اروپا چندوجهی و فردگرایانه بود. رمانتیک‌های آمریکا هم مانند اروپایی‌ها شدیداً مشتاق اخلاقیات، ملزم به فردگرایی و آشکارسازی نفس بودند و بر ادراک شهودی و این فرض که دنیای طبیعی از گذشته خوب و جامعه? انسانی مملو از فساد بوده است تأکید داشتند.[84] رمانتیسیسم بر سیاست، فلسفه و هنر آمریکایی هم تأثیر گذاشت. این جنبش با روحیه? انقلابی آمریکایی‌ها همراه شد و به کمک کسانی رفت که می‌خواستند از بند سنت‌های مذهبی سخت‌گیرانه? مهاجرین اولیه رها شوند. رمانتیک‌ها خردگرایی و تفکر مذهبی را رد کردند. این جنبش به مذاق کسانی خوش آمد که به مخالفت با کالوین‌گرایی یا باور به این که سرنوشت هر فرد از پیش مقدر شده برخواسته بودند.

ادبیات گوتیک رمانتیک با انتشار ریپ فان وینکل (1819) و افسانه? سوار بی‌سر (1820) توسط واشینگتن اروینگ ظاهر شد. در مقالات و بویژه در سفرنامه‌های واشینگتن اروینگ عناصر بدیع «ترکیب‌های محلی» دیده می‌شود. رمان‌نویس پرکار و محبوب، جیمز فنیمور کوپر (1851-1789) از سال 1823 شروع به انتشار رمان‌های تاریخی خود درباره? جبهه‌ها و زندگی سرخپوستی نمود تا شکل بی‌نظیری از ادبیات آمریکایی را به وجود آورد. کوپر را بیشتر به خاطر انتشار انبوهی از داستان‌های دریایی و رمان‌های تاریخی مثل «داستان‌های مرد چرم‌پوش» می‌شناسند. در داستان‌های وی علاوه بر تأکید بر سادگی قهرمان‌ها می‌توان به وفور توصیفات با حرارتی از مناظر طبیعی که آن سوی مرزها سکونتگاه وحشی‌های نیک گشته است را دید. یکی از این وحشی‌های نیک اونکاس بود که در رمان آخرین موهیکان (1826) توسط کوپر معرفی شد و تأثیر فلسفه? روسو (78-1712) را نشان داد. ظهور داستان‌های ترسناک ادگار آلن پو و اشعار افسانه‌ای وی در سال‌های آغازین دهه 1830 بیش از آن که در آمریکا تأثیرگذار باشد بر فرانسه مؤثر بود

رمانتیسم جنبشی فکری، ادبی و هنری بود که اواخر سده? 18 میلادی در اروپا آغاز شد. تاریخ‌های مختلفی برای تعیین ابتدا و انتهای دوران رمانتیسم در ادبیات انگلیسی وجود دارد. در این جا انتشار دیوان Lyrical Ballads (افسانه‌های غنایی) در سال 1798 به عنوان آغاز این دوره و تاجگذاری ملکه ویکتوریا در سال 1837 به عنوان پایان دوران رمانتیسم فرض می‌شود. با این حال باید این نکته‌ها را نیز مد نظر داشت که برای مثال ویلیام وردزورث تا سال 1850 زیست و ویلیام بلیک آثارش را پیش از 1798 منتشر کرد. با این حال نویسندگان این دوره خود را رمانتیک نمی‌خواندند زیرا این اصطلاح بعدها توسط منتقدین دوران ویکتوریایی ابداع شد.[42] رمانتیسم بعدها به دیگر نقاط دنیای انگلیسی‌زبان نیز رسید.

در ادبیات انگلیسی به این دوران «عصر جانسون» هم می‌گویند.[17] ساموئل جانسون (1784-1709) که با عنوان دکتر جانسون هم شناخته می‌شود، نویسنده‌ای بود که در قالب یک شاعر، مقاله‌نویس، معلم اخلاق، منتقد ادبی، زندگی‌نامه‌نویس، ویراستار و فرهنگ‌نویس خدمات جاودانه‌ای به زبان انگلیسی کرد. جانسون را به عنوان «شناخته‌شده‌ترین ادیب تاریخ زبان انگلیسی» می‌شناسند.[18] همچنین وی موضوع بسیاری از کتاب‌هایی بوده که تنها به شرح زندگینامه? وی پرداخته‌اند؛ از آن میان می‌توان به کتاب جیمز بازوِل با عنوان زندگی ساموئل جانسون (1791) اشاره کرد.[19] در میان آثار نخستین وی، دیوان اشعار «لندن» و تأثیرگذارترین شعر وی «پوچی آمال انسانی» (1749) از شهرت زیادی برخوردارند.[20] هر دو اثر بر مبنای هجویات جوونال سروده شده‌اند.[20] جانسون پس از 9 سال کار و تلاش توانست کتاب فرهنگ زبان انگلیسی را در سال 1755 منتشر کند. این کتاب به قدری بر زبان انگلیسی نوین تأثیرگذار بود که از آن به عنوان «یکی از بزرگترین دستاوردهای پژوهشی» نام برده‌اند.[21] این اثر برای جانسون حامل موفقیت و شهرت بود. کتاب فرهنگ زبان انگلیسی جانسون تا 173 سال بعد که فرهنگ زبان انگلیسی آکسفورد منتشر شد، به عنوان اصلی‌ترین فرهنگ در بریتانیا به شمار می‌رفت.[22] آثار بعدی وی شامل چند مقاله، یک ویرایش حاشیه‌نویسی شده بر نمایشنامه‌های ویلیام شکسپیر (1765) و داستان بسیار خوانده‌شده‌ای به نام راسلاس (1759) می‌باشند. در سال 1763 با جیمز بازول آشنا شد و بعدها همراه وی به اسکاتلند سفر کرد. جانسون این سفر را در کتابی با عنوان سفری به جزایر غربی اسکاتلند (1786) شرح داده است. وی در اواخر عمر خود کتابی حجیم و تأثیرگذار با عنوان زندگی برجسته‌ترین شاعران انگلیسی (81-1779) منتشر کرد، مجموعه‌ای مشتمل بر زندگینامه و ارزیابی شاعران انگلیسی‌زبان در سده‌های 17 و 18 میلادی. جانسون با خلق آثاری چون «فرهنگ زبان انگلیسی، نسخه‌ای از آثار شکسپیر و زندگینامه شاعران، به ایجاد چیزی که امروز به عنوان ادبیات انگلیسی می‌شناسیم کمک شایان توجهی کرد.»

ادبیات در طول سده? 18 میلادی بازتابی از جهان‌بینی عصر روشنگری بود: عصری که با رویکردی عقلایی و علمی به مسائل دینی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی مروج نگاهی سکولار به جهان و احساس پیشرفت و کمال‌گرایی است. فیلسوفان این دوره نظیر جان لاک و فرانسیس بیکن با الهام از کشفیات دانشمندان سده? پیش مانند ایزاک نیوتون و نوشته‌های رنه دکارت راهبران این عصر شدند. آن‌ها می‌کوشیدند بر پایه? اصول معتبری که بر انسانیت، طبیعت و جامعه منطبق بود به اکتشاف و عمل بپردازند. این فلاسفه و دانشمندان در موارد متعدد به مراجع مذهبی و علمی، جزم‌اندیشی، نابردباری، سانسور و محدودیت‌های اقتصادی و اجتماعی می‌تاختند. آن‌ها دولت را وسیله‌ای مناسب و عقلانی برای پیشرفت می‌دانستند. عقل‌گرایی و شکاکیت افراطی در این عصر به طور طبیعی منتهی به دادارباوری شدند. بعدها همین مسائل موجب واکنش رومانتیسیسم گردیدند. دانشنامه? آنسیکلوپدی اثر دنی دیدرو تلخیصی از روح حاکم بر این عصر را جمع‌آوری کرده است.

بعد از سال 1625 هنوز شاعران متافیزیکی مثل جان دان (1631-1572) و جرج هربرت (1633-1593) زنده بودند که کمی بعد در سده 17 میلادی شاعرانی همچون ریچاد کراشو (49-1613)، اندرو ماروِل (78-1621)، توماس تراهرن (74-1636) و هنری واگان (95-1622) به همین سبک شروع به سرایش کردند. شعرای شوالیه‌ای یکی دیگر از گروه‌های ادبی مهم این سده هستند که جزو طبقه‌ای بودند که از شاه چارلز دوم در طول جنگ داخلی انگلستان (51-1622) پشتیبانی می‌کردند. شاه چارلز از سال 1625 تا سال 1649 که اعدام شد سلطنت کرد. مشهورترین شاعران شوالیه‌ای عبارتند از رابرت هریک (1674-1591)، ریچارد لاولیس (57-1618)، توماس کارو (1640-1595) و سر جان ساکلینگ (42-1609). آن‌ها «یک گروه رسمی نبودند اما همگی از بن جانسون تأثیر گرفته بودند.»[11] بسیاری از شاعران شوالیه‌ای به جز چند استثنای برجسته مقرب دربار بودند. برای مثال رابرت هریک مقرب دربار نبود اما سبک او لاجرم وی را در این گروه قرار می‌دهد. در آثاری که به این سبک آفریده شده‌اند تمثیل‌های بسیار و تلمیح‌های کلاسیک دیده می‌شود. این آثار تحت تأثیر نویسندگان لاتین مثل هوراس، سیسرو و اووید نگاشته شدند.