ادبیات انگلیسی

بعد از سال 1625 هنوز شاعران متافیزیکی مثل جان دان (1631-1572) و جرج هربرت (1633-1593) زنده بودند که کمی بعد در سده 17 میلادی شاعرانی همچون ریچاد کراشو (49-1613)، اندرو ماروِل (78-1621)، توماس تراهرن (74-1636) و هنری واگان (95-1622) به همین سبک شروع به سرایش کردند. شعرای شوالیه‌ای یکی دیگر از گروه‌های ادبی مهم این سده هستند که جزو طبقه‌ای بودند که از شاه چارلز دوم در طول جنگ داخلی انگلستان (51-1622) پشتیبانی می‌کردند. شاه چارلز از سال 1625 تا سال 1649 که اعدام شد سلطنت کرد. مشهورترین شاعران شوالیه‌ای عبارتند از رابرت هریک (1674-1591)، ریچارد لاولیس (57-1618)، توماس کارو (1640-1595) و سر جان ساکلینگ (42-1609). آن‌ها «یک گروه رسمی نبودند اما همگی از بن جانسون تأثیر گرفته بودند.»[11] بسیاری از شاعران شوالیه‌ای به جز چند استثنای برجسته مقرب دربار بودند. برای مثال رابرت هریک مقرب دربار نبود اما سبک او لاجرم وی را در این گروه قرار می‌دهد. در آثاری که به این سبک آفریده شده‌اند تمثیل‌های بسیار و تلمیح‌های کلاسیک دیده می‌شود. این آثار تحت تأثیر نویسندگان لاتین مثل هوراس، سیسرو و اووید نگاشته شدند.